Մեկը մյուսի հետևից քրիստոնեական պետությունները որպես նորմ են ճանաչում սեռական այլասերվածությունները... «Եթե մեկը պառկի տղամարդու հետ, որպես կնոջ հետ, ապա երկուսն էլ պղծություն են արել, թող մատնվեն մահվան, նրանց արյունը իրենց վրա է» (Ղևտ. 20։13)։

-Մենք ո՞ր երկրում ենք, եղբայր իմ: -Հայաստանում: -Դու երջանի՞կ ես: -Չգիտեմ:

Մի անգամ տղան ասում է հորը. «Ես այլևս մանկական Աստվածաշունչը չեմ կարդա, որովհետև կարդալուց հետո, միևնույն է, ոչինչ չեմ հիշում»։ Հայրը ոչինչ չի պատասխանում տղային, այլ ասում է. «Լա՛վ, այժմ վերցրու մեր ածուխի դույլը ու գնա գետից ջուր բեր»։ Տղան ուրախացած, որ այլևս գիրք չի կարդալու, գնում է կատարելու հոր ասածը։ ՈՒ երբ ջրով լի դույլը բերում, հասցնում է տուն, տեսնում է, որ համարյա ոչինչ չի մնացել այնտեղ, քանի որ դույլը ծակ է լինում։ Հայրն ասում է. «Ոչինչ, տղաս, գնա նորից ջուր բեր»։

Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. Գարեգին Բ Ծայրագույն պատրիարք և Ամենայն Հայոց կաթողիկոսը Մայր Աթոռ Սուրբ Էջմիածնում ընդունել է Հայաստանում Ռուս ՈՒղղափառ Եկեղեցու համայնքների կառավարիչ, Վլադիկովկասի և Ալանիայի Լեոնիդ եպիսկոպոսին:

Նախ հայորդիներիս, ապա համայն ազգերի համար հուլիսի 27-ի հիշարժան օրվա վերաբերյալ Աստվածաշնչում այսպես է գրված. «Եվ յոթերորդ ամսվա քսանյոթերորդ օրը տապանը Արարատ լեռան վրա նստեց» (Գիրք ծննդոց, 8.4):

Մարիամ Մագդաղինացու պարականոն ավետարանում, երբ Հիսուսին հարցնում են. «Ո՞րն է աշխարհի մեղքը», պատասխանում է. «Մեղք չկա, այլ չափազանցությունն է ծնում անօրեն արարքներ, որ դառնում են մեղք. ահա թե ինչու դուք հիվանդանում եք ու մահանում»:

Ես նորից մտա Երուսաղեմ Ոսկե դարպասներով ու 2000 տարի անց՝ ինձ ոչ ոք չկանգնեցրեց: Հազարավոր զինվորների հոգիները, որ պիտի երկնքում իմ ճանապարհը փակեին՝ քաղաք չմտնելու համար, պատշաճ հեռվից խոնարհվեցին ինձ ու ճանապարհը ցույց տվեցին: Երուսաղեմում համարյա ոչինչ չի փոխվել: Տեղանքը: Պալատները:

Քրիստոնեական մեծագույն տոներից մեկը Հիսուս Քրիստոսի Պայծառակերպության տոնն է: Նշանակալի է այն առումով, որ տեսանելի կերպով ազդարարում է Հովհաննես առաքյալի այն խոսքերը, թե այդ լույսն էր ճշմարիտ լույսը, որ լուսավորում է ամեն մարդու, որ գալու է աշխարհ (Հովհ. 1.9): Եվ ովքեր նրան ընդունեցին, նրանց իշխանություն տրվեց լինելու Աստծու որդիներ, նրանց, ովքեր իր անվանը կհավատան (Հովհ. 1.12):

Այս տապ օրերից մեկում, երբ մեծ ըմբոշխնումով սառը ջուր էի ըմպում, անկախ ինձնից ասացի. «Ջո՜ւր ջան, ինչ լավն ես», այդ խոսքերով երախտիքս արտահայտելով աստվածային այդ հեղուկի հանդեպ, առանց որի կյանքը մահ է։ Ավետարանում էլ է գրված, որ մեծահարուստը դժոխքում հայր Աբրահամից ընդամենը մի կաթիլ ջուր էր աղերսում և ուրիշ ոչինչ, բայց չարժանացավ, քանի որ երկրային կյանքում անողորմ էր եղել աղքատների հանդեպ։

Հիմա արդեն չենք լսի. «Նա իր գործի մեջ հոգի է դնում»: Փոխարենը բոլորը հավաստիացնում են. «Այս գործընթացում հնարավորինս նվազեցված է մարդկային գործոնը»: Մարդկային գործոն ասելով այսօր հասկացվում են մարդու սխալականությունը, հուզականությունը և սուբյեկտիվությունը: